De mens, daar was ik op jonge leeftijd al van overtuigd, is in de eerste plaats een liegbeest. Met krokodillentranen kun je aandacht trekken, en als je treurig lacht, krijg je een snoepje extra. Natuurlijk leren we ook dat liegen moreel verwerpelijk is. Maar wie de waarheid eruit flapt, wordt prompt op het matje geroepen. Voor de meeste mensen is eerlijkheid een dusdanige afwijking van het standaardgedrag dat ze je waarschuwen als er een moment van eerlijkheid aan zit te komen: ‘Om je de waarheid te zeggen...’
-- Stine Jensen in Ik lieg, dus ik ben

Mensen willen graag alles van elkaar weten, maar hoe eerlijk zijn we zelf? Door WikiLeaks kunnen we niet alleen de macht controleren, maar ook de waarheid. Wordt de samenleving door WikiLeaks nu eerlijker? Stine Jensen meent dat de machtigen der aarde niet minder geheimen zullen hebben en betere mensen zullen worden, maar dat ze hun geheimen voortaan gewoon iets beter zullen gaan bewaren. Liegen behoort tot ‘de dubbele natuur van de mens’. Stine Jensen noemt zichzelf een beroepssnuffelaar. Ze kan ervan smullen als zae plotsklaps een e-mail of sms onder ogen krijgt die haar onverwachte informatie geeft. Het is niet alleen een banale soaphonger, het Agatha Christie-gevoel bij de ontmaskering van een leugenaar (overspel! fraude!) maar ook een filosofische nieuwsgierigheid naar de dubbele natuur van de mens. Hoe verleidelijk is voor haar het agadium van dandy- filosoof Oscar Wilde: Lying, the telling of beautiful untrue things, is the proper aim of Art.´ Wat heeft de schrijfster zelf te verbergen?